Deze pagina laat ik u de claims zien die voorstanders hebben van de maanlandingen, hoe zij trachten mij te overtuigen van hun gelijk. Door de jaren heen heb ik wel eens vragen gesteld waarin ik denk dat dit technisch absurd is , namelijk;
Een bemand vliegtuig of raket te versnellen naar 28.000 km/h + en hoe iemand in vacuüm kan wandelen en werken voor minuten/urenlang volgens de claims van een NASA/ESA/Roscosmos. Er zijn verschillende platformen om in contact te komen met NASA gelovigen.
Er is 1 meneer die nogal reageert op mij.
Het is een zekere NASA promotor die zijn business model heeft met NASA spullen ; Mr. Ian Walsh
Hoe hij de Apollo en maanlandingen verdedigt op mijn hypothese dat die nooit zijn uitgevoerd en aldus onwaar/leugen waren.
Zijn antwoorden staan hieronder;
"Zo'n 500.000 mensen werkten aan de maanlandingen. En de Apollo's werden naar de maan gevolgd door de Verenigde Staten en ANDERE LANDEN... NASA's Deep Space Network (DSN) speelde een cruciale rol in het volgen van de Apollo-missies. Met volgstations in Californië (Goldstone), Spanje (Madrid) en Australië (Canberra) zorgde het DSN voor wereldwijde dekking".
"Als je het wilt faken en ermee wegkomt, doe je het maar EEN KEER. Waarom zou je DRIE lanceertorens, drie Crawler Transporters, twee lanceerplatforms, 15 Saturn 5's en 20 Apollo-ruimtevaartuigen bouwen? En één van de grootst overdekte ruimtes (destijds) in de geschiedenis? Met zo'n 500.000 mensen die aan het project werkten, die allemaal, inclusief hun families, meer dan 50 jaar 'stil moesten blijven'."
"De Apollo-vluchten naar de maan, waaraan Apollo's 8, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16 en 17 deelnamen, waren 'gevolgd' tot aan de maan door verschillende landen, behalve de VS. Hier is een lijst met de belangrijkste volgstations met een grote, stuurbare schotelantenne.
Australië: Carnarvon Tracking Station in West-Australië. Het Honeysuckle Creek Tracking Station bij Canberra en de Parkes Radio Telescope in New South Wales waren essentieel voor het volgen van de missies, vooral tijdens de maanlanding en maanwandeling. De Parkes-telescoop zond de eerste live televisiebeelden van Neil Armstrongs maanwandeling uit".
"Spanje: Het Madrid Deep Space Communications Complex (onderdeel van het DSN) was een andere belangrijke volglocatie en droeg bij aan de continue communicatie met het ruimtevaartuig terwijl de aarde draaide.Verenigd Koninkrijk: Het Jodrell Bank Observatory in Engeland volgde de missies ook. Dit was vooral belangrijk tijdens de eerste missies, waaronder Apollo 11, door de signalen van de maanmodule te monitoren tijdens de afdaling naar het maanoppervlak.
Deze landen werkten samen met de Verenigde Staten om ervoor te zorgen dat de Apollo-missies nauwlettend werden gevolgd, van de lancering tot de landing. Sovjet-Unie. Ondanks de rivaliteit in de Koude Oorlog en de ruimtewedloop tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie, hielden de Sovjets de Apollo-missies nauwlettend in de gaten".
"De Sovjet-Unie beschikte over een uitgebreid netwerk van grondstations en schepen, uitgerust met tracking- en communicatieapparatuur, om ruimtevaartactiviteiten te monitoren, waaronder die van andere landen. De Sovjets volgden Apollo-missies om verschillende redenen:
De Sovjet-Unie wilde onafhankelijk verifiëren of de Verenigde Staten daadwerkelijk missies naar de maan stuurden. Door de missies te volgen, konden ze de baan en activiteiten van het Apollo-ruimte vaartuig bevestigen. Het monitoren van de Apollo-missies leverde waardevolle gegevens op over de Amerikaanse ruimtevaarttechnologie en -capaciteiten, wat interessant was voor het Sovjet ruimtevaart programma en het leger. Ondanks de concurrentie was er ook wetenschappelijke nieuwsgierigheid naar de resultaten van de missies, wat zou kunnen bijdragen aan een bredere kennis van de maanverkenning. Het is vermeldenswaard dat sommige leerlingen van Britse middelbare scholen en hun leraar, met behulp van 'zelfgemaakte' schoolspullen, Apollo ook naar de maan 'volgden'."
1. Apollo 8 (21-27 december 1968):
Frank Borman
James Lovell
William Anders
2. Apollo 10 (18-26 mei 1969):
Thomas Stafford
John Young
Eugene Cernan
3. Apollo 11 (16-24 juli 1969):
Neil Armstrong
Edwin "Buzz" Aldrin
Michael Collins
4. Apollo 12 (14-24 november 1969):
Charles "Pete" Conrad
Alan Bean
Richard Gordon
5. Apollo 13 (11-17 april 1970):
James Lovell
Jack Swigert
Fred Haise
6. Apollo 14 (31 januari - 9 februari 1971):
Alan Shepard
Edgar Mitchell
Stuart Roosa
7. Apollo 15 (26 juli - 7 augustus 1971):
David Scott
James Irwin
Alfred Worden
8. Apollo 16 (16 april - 27 april 1972):
Johannes Jong
Karel Hertog
Thomas Mattingley
9. Apollo 17 (7 december - 19 december 1972):
Eugène Cernan
Harrison Schmitt
Ronald Evans
Nog een keer uit mijn correspondentie met deze meneer;
"Oké, dit is het laatste wat je van me zult horen, want ik weet al jaren dat je me dit aanleert en dat je geen enkele geloofwaardigheid zult toekennen aan wat ik of anderen zeggen. Wat een trieste wereld leef je in... Nou, hier is je antwoord – probeer het bij te houden".
"Ten eerste: 28.000 km/u (of ongeveer 7,8 km/s) is de snelheid die een ruimtevaartuig moet afleggen om in een lage baan om de aarde te blijven. Het heet orbitale snelheid, en ja, we doen het al sinds 1957, toen de Sovjets Spoetnik lanceerden. Mocht je je afvragen hoe, het heet raketwetenschap, en we zijn er behoorlijk goed in geworden".
"Om iets zo snel te laten bewegen, gebruiken we raketten – voertuigen die niet afhankelijk zijn van weerstand tegen de lucht (in tegenstelling tot auto's of vliegtuigen). In plaats daarvan werken ze met de derde wet van Newton: elke actie heeft een gelijke en tegengestelde reactie. Schiet de uitlaatgassen met hoge snelheid naar achteren en de raket beweegt vooruit. Dat principe werkt perfect in zowel lucht als vacuüm".
"De Saturn V, de Space Shuttle en de huidige Falcon 9, Ariane 5 en Sojoez-raketten versnellen hun ladingen allemaal tot deze baansnelheid. En zodra ze boven het grootste deel van de atmosfeer zijn – waar de luchtweerstand laag of vrijwel verdwenen is – hoeven ze hun motoren niet meer te gebruiken. Ze hebben geen last meer van wrijving. Ze vallen zijwaarts zo snel dat ze de aarde blijven missen. Dat is wat een baan is".
Dus ja, we vliegen al tientallen jaren met 28.000 km/u in bijna- vacuüm.
Als je probeert te suggereren dat het op de een of andere manier onmogelijk is, sorry, de realiteit was je voor. Duizenden satellieten, astronauten aan boord van het ISS, Hubble en het hele gps-systeem doen precies dat terwijl je dit leest".
Aldus Mr. Ian Walsh (Stargazer) die een website heeft www.planet3earth.co.uk en www.flickr.com/photos/stargazer-models/albums
Update 21-05-2025 , Arnhem
--