Binnenkort te verwachten mijn persoonlijke YouTube kanaal ‘De Witte Roos’ ,vernoemd naar een verzet beweging die actief was in 1942-1943, Zuid Duitsland.
Waarom deze titel ?
Uit de Korinthiërs brief geïnspireerd geschreven door de apostel Paulus; 1 Kor. 16 ver 9 ‘want er is een grote deur die tot activiteiten leidt voor mij geopend, maar er zijn vele tegenstanders’
Om vele leugens/aannames van dit systeem bloot te leggen. Daarbij passief/vredig in verzet te komen tegen Satan zijn kruiperijen op Aarde !
De uitzendingen zullen eerst op YouTube verschijnen en dan worden uitgebreid.
Vele essentiële thema’s worden behandelt waarbij ook gasten worden uitgenodigd.
Mijn persoonlijk relaas op de verzet groep De Witte Roos die actief was in 1942-1943, Duitsland;
De groep De Witte Roos bestond uit Duitse jongeren die hun land eerbaar wilden houden. Het familie leven in het reine en waren uitgesproken tegen het communisme. Ze waren positief op het leven in het toenmalige Duitsland tot 1942/1943. Ze hadden in mijn ogen de juiste kritiek op een desastreuze vernietiging oorlog met de Sovjet Unie. Ook de kritiek op wijlen Adolf Hitler en zijn gevoerde repressie was terecht. Het waren intelligente jongeren met ontzettend veel passie en moed.
Informatie van anderen , samengevat ;
De Witte Roos was een vriendenkring rond Hans Scholl en Alexander Schmorell. Vanaf de zomer van 1942 roepen ze op tot pamfletten tegen het Duitse beleid, in München. In andere Duitse steden sluiten enige zich ook aan bij de verzetsgroep zoals professor Kurt Huber. Zeven mensen uit de verzetskreet van de Witte Roos worden rechterlijk veroordeeld tot de doodstraf en geëxecuteerd door de rechter Roland Freisler in februari 1943. Ongeveer 60 daden/acties worden aangeklaagd.
De naam van de verzetsgroep is naar de titel van de eerste vier folders genoemd, is willekeurig gekozen, zei Hans Scholl in het Gestapo-verhoor. Het zou “een goed geluid moeten hebben, waarachter een programma zit”.
Vandaag de dag is De Witte Roos een van de bekendste Duitse verzetsgroepen geweest. In de tijd van het nationaalsocialistische politiek riepen ze op tot humanistische motieven voor de verantwoordelijkheid van elk individu met vrijheid en rechtvaardigheid.
Sophie Scholl, een Duitse cultuur heldin
Die Weiße Rose (Film, 1982)
Hans Scholl en Alexander Schmorell studeerden geneeskunde aan de Ludwig Maximilian University in München, evenals Sophie Scholl, Willi Graf en Christoph Probst. Jonge mannen die geneeskunde wilden studeren, worden op dat moment na de basisopleiding opgeleid als medici. Na het uitbreken van de oorlog in 1939 worden de medische studenten niet permanent naar het front gestuurd.
Vanaf mei 1941 werd Willi Graf benoemd tot paramedicus in Servië, Polen en de Sovjet-Unie. Daar is hij getuige van de oorlog van verovering en vernietiging. Pas in april 1942 vervolgde hij zijn studie in München en ontmoette hij zijn medestudenten Hans Scholl en Alexander Schmorell.
Op de 23e In juli 1942, Hans Scholl, Alexander Schmorell, Willi Graf en hun vrienden worden voor drie maanden aan het Oostfront toegewezen als paramedicus. Als ‘geassisteerde arts’ worden de jonge medische studenten direct geconfronteerd met de brute realiteit van de oorlog.
Er ontwikkelt zich een diep gevoel van gemeenschap. “Het was vaak mogelijk om een redelijk gesprek te voeren, en sommige nachten gingen waarschijnlijk voorbij tijdens een dergelijke toespraak. We lezen samen, we zongen, we deelden het eten. (…) Het zal waarschijnlijk eerst laten zien wat deze co-existentie had”, schrijft Willi Graf achteraf in november 1942. Voor het eerst kan hij zijn ervaringen in het oorlogsgebied delen met gelijkgestemde mensen.
Alexander Schmorell is blij om in het voormalige Russische thuisland van zijn familie te zijn. “De wereld moet anders worden, Russisch”, schrijft hij met enthousiasme aan zijn ouders. Hij distantieert zich echter zowel van het bolsjewisme als ook van het nationaal socialisme. De taalvaardigheden vergemakkelijken de toegang tot de Russische burgerbevolking. “Je kunt het hart van Rusland voelen waar we van houden”, schreef Willi Graf in augustus 1942.
Rusland en de burgerbevolking ontmoeten Schmorell, Scholl en Graf met grote openheid. Ze leggen persoonlijke contacten met de Russen en schenden dus hierdoor militaire voorschriften. Ze weigeren de Russen als vijanden te beschouwen. Duitse regering en leger vereist echter onvoorwaardelijke gehoorzaamheid van het individu. Het doel van het nationaal socialistische onderwijsbeleid is niet de vrije ontwikkeling van de persoonlijkheid, maar de ondergeschiktheid van het individu aan de politieke doelstellingen van het land. Al tienjarigen waren deze jongeren al in de ideologie van de Hitlerjugend beweging.
De studenten van de Witte Roos zijn op zoek naar hun eigen weg. Voor hen is het denken een innerlijke dialoog en nauw verbonden met de kwestie van de betekenis van het leven. Voor hen betekent het het confronteren van de politieke en militaire situatie op je eigen geweten. In hun folders stellen ze “zelfdenkend en zelfwaardig” (6. Brochure) naar de ideologische toe-eigening van de nationaalsocialisten.
Voor de witte rozenvrienden is lezen, ook verboden boeken, existentieel. Literatuur helpt studenten om hun eigen mening te vormen. Ze lezen individueel, in kleine groepen of ontmoeten elkaar in grotere lees- en discussiekringen. In hun verslagen noemen studenten boeken die veel voor hen betekenen. Het gaat om werken van de Duitse klassieke muziek, religieus filosofische schrijvers of Russische en Franse schrijvers.
De lezingen van professor Kurt Huber over filosofie en muziekwetenschap zijn erg populair bij studenten van verschillende faculteiten. The Friends of the White Rose neemt ook deel aan de lezingen van Huber – en hoe hij de studenten Scholl en Schllell de behoefte hebben om te handelen. De universiteit biedt lange tijd geen ruimte meer voor open, kritische gesprekken.
Intellectueel geschil kan alleen plaatsvinden in een beschermde privé omgeving. De cirkel van de Witte Roos komt dan ook samen voor privé-lezings avonden. Op 17de juni 1942 nam professor Kurt Huber, samen met de studenten van de Witte Roos, voor het eerst deel aan een leesavond. Hier roept hij de discussie op over de vernietiging van morele waarden: “Er moet iets gebeuren, en nog steeds vandaag!”
Alexander Schmorell en Hans Scholl schrijven de eerste vier folders tegen de regering in juni en juli 1942. In het huis van de ouders van Schmorells produceren ze in het geheim elk 100 stuks. Ze sturen de lettertypen naar geselecteerde geadresseerden in München, waaronder tal van academici. Vooral door de “inlichtingendienst” verwachten ze steun voor hun verzet.
Het bezit en de overdracht van anti-regime pamfletten zijn echter ten strengste verboden onder het nationaalsocialisme. Iedereen is verplicht ze aan de politie te geven. De eerste folders worden gemeld door ongeveer elke derde partij van de ongeveer 100 ontvangers.
Alexander Schmorell en Hans Scholl zijn bij hun terugkeer uit het gebruik van de medische zorg in Rusland nog meer vastberaden dan voorheen voor het verzet. Sophie Scholl, Willi Graf, Christoph Probst en Kurt Huber doen eind december 1942 ook actief mee. In januari en februari 1943 maken ze de vijfde en zesde folder samen. Met behulp van een nieuw reproductieapparaat produceren ze ca. 6.000 exemplaren.
Tijdens de oorlog worden papier, enveloppen en postzegels gerantsoeneerd. Iedereen die grotere hoeveelheden koopt, maakt zichzelf verdacht. De studenten riskeren hun leven door de folders te produceren en op te sturen.
Ook muren en gebouwen bekladden ze heel moedig, enorme stress wegens arrestatie gevaar, wat uiteindelijk gaat gebeuren met fatale afloop.
Arrestaties, straffen
Het verschijnen van de vijfde folder is de reden voor de Gestapo om begin februari 1943 te zoeken met een speciale commissie. Tot nu toe was het onderzoek tegen de onbekende auteurs van de “folders van de Witte Roos” mislukt.
In de eerste plaats hebben de intensievere onderzoeken van de speciale Commissie nog steeds geen concreet resultaat. Er is geen direct verband tussen de folders en de muurslogans op de universiteit, maar Oswald Schofer, 1942-1945 hoofd van de Gestapo-vestiging in München, zet de universiteit “onder passend toezicht”. Dit om alle buitengewone incidenten onmiddellijk te laten melden.
Op de 18e februari rond 11.00 uur legden de broer en zus Scholl de zesde folder voor de collegezalen in het hoofdgebouw neer, waarbij de resterende bladeren in het atrium vielen. Ze worden geobserveerd en vastgehouden door de conciërge Jakob Schmid(1886-1964). Beiden worden onmiddellijk gearresteerd door de Gestapo. Er zullen nog meer arrestaties volgen. Tot eind februari wordt de vriendenkring van München grotendeels gevangen gezet.
Sophie en Hans Scholl worden individueel gehoord. Sophie belijdt dat ze “niets te maken heeft met het nationaalsocialisme”.
Op de avond van dezelfde dag roept de studenten vereniging op tot een bijeenkomst in het auditorium van de universiteit om zich te distantiëren van de acties van de Witte Roos en ze te noemen “terreur van de vaderlanden”.
Het tweede hoogverraad tegen 14 verdachten van de verzetsgroep begint in april 1943. In de late avond zal het de doodstraf worden uitgesproken tegen Alexander Schmorell, Willi Graf en Kurt Huber. Tien andere verdachten krijgen niet de doodstraf. Falk Harnack wordt vrijgesproken.
Familieleden en vrienden van de Witte Roos proberen de executie van de doodstraf te voorkomen met verzoeken om gratie. Alle verzoeken worden afgewezen.
In zijn verdedigingstoespraak benadrukt professor Kurt Huber dat De Witte Roos groep had gehandeld om “morele motieven, uit innerlijke noodzaak en in de strijd voor het recht (…) en om politieke zelfbeschikking”. Sophie Scholl zegt in ondervraging op 20 februari 1943: “Ik geloof nog steeds dat ik het beste heb gedaan.”
De reacties
Op de 23e februari 1943 leert het Duitse publiek van de kranten over de doodstraf die in het eerste proces zijn opgelegd. De drie studenten worden belasterd als ‘verraders’. In dezelfde notitie bericht de dag pers over het tweede proces. Sommige burgers van München met dezelfde naam distantiëren zich onmiddellijk publiekelijk van degenen die in het openbaar ter dood zijn veroordeeld in krantenadvertenties.
Zowel in de buitenlandse pers als in de Duitse ballingschap vonden de gebeurtenissen in München al een opmerkelijke echo in april 1943. De verzetsgroep is verbonden aan de hoop op een uitbreiding van het studentenprotest.
In maart 1943 werd de eerste informatie over de Witte Roos naar Noorwegen en Zweden gestuurd. Duitstalige radioprogramma’s van de Britten en de Sovjets informeren ook over de verzetsgroep in München in 1943.De Sovjets benoemden niet dat De Witte Roos leden uitgesproken anti communisten waren. Die vonden ook de evolutie leer de reinste bagger.
Op het BBC-radioprogramma “Deutsche Hérer” eert de Amerikaanse schrijver Thomas Mann het verzet van de Witte Roos. De Royal Air Force gooit tussen de 3e en 25e juli 1943 enkele miljoenen exemplaren van de zesde folder over Berlijn, Dortmund, Düsseldorf, Keulen en Munster en Weimar. Al in juni 1943 kreeg de Sovjet folder “Senkt die Fahnen” informatie over het verzet en de vervolging van de Witte Roos. Het roept de Duitse soldaten op om hun wapens neer te leggen.
De Witte Roos groep had niets op met de politieke ideeën van J. Stalin en zijn terreur communisme.
De herdenking
Vanaf 1945 herinnert de pers ons herhaaldelijk aan haar werk. Zowel in de Bondsrepubliek als in de DDR zijn straten, pleinen en openbare instellingen vernoemd naar leden van de verzetskring. Vandaag de dag dragen meer dan 200 scholen in Duitsland hun naam, vooral de Scholl broers en zussen. In het buitenland is de Witte Roos ook een van de bekendste groepen van verzet tegen de NSDAP politiek. Ook daar is het een model voor de bemiddeling van de waarden van het maatschappelijk middenveld.
Films zijn vooral indrukwekkend in het beeld van de Witte Roos. Bovendien houdt een groeiend aantal biografieën de herinnering levend.
In de loop van de tijd wordt het verzet van de Witte Roos, haar motieven voor actie en hun moed anders geïnterpreteerd en gerelateerd aan het respectieve heden in hun boodschap. De interpretatie varieert van christelijke martelaren en louter ethische morele idealisten tot modellen van de politiek gemotiveerde verzetsstrijd en burgerlijke ongehoorzaamheid.
Wat ze werkelijk geloofde destijds ;
1) Politieke filosofieën gaan uit van utopische vormen, maar Duitsland is afhankelijk van een cultuur die groeit en rijpt 2)Het gezin(alleen man en vrouw) biedt structuur aan Duitsland, die gebaseerd is op rechtvaardigheid en welvaart voor een ieder 3)Duitsland zou de individu moeten beschermen zodat hij of zij de vrijheid ervaart 04)Er zijn vele manieren tot verzet; Slechts een spreekt ons aan; passief verzet.
Kanaal ” De Witte Roos ” haar eerste uitzending in 2025
Datum: