We gaan het hier hebben over de technische details van de Saturnus V raket die werd gebruikt tijdens de Apollo 11 lancering in 1969. Uiteraard gebruik ik de gegevens van de NASA voor allerhande claims.
De Saturnus V lanceer raket werd al eerder gebruikt bij de Apollo 4 uit 1967 , voor de lezers is de Apollo 11 wel de bekendste daar men moest geloven dat 2 mensen ooit op de maan zouden zijn geweest. Tot aan eind 1972 zouden er meerdere vluchten gedaan worden waarbij wederom wordt geclaimd dat er nog eens 10 mensen op een maan zouden hebben gewandeld.
Zo omschrijven ze deze enorme raket als volgt ; De Saturnus V was 110,60 meter hoog en had een diameter van 10 m. Met een startgewicht van 3000 ton is het de zwaarste en grootste draagraket die ooit volledig succesvol gevlogen heeft. Geen enkele Saturnus V heeft ooit gefaald, alhoewel er tijdens het testen wel problemen met motoren van de tweede en derde trap zijn opgetreden.
Tussen december 1968 en december 1972 reisden tien Apollo-bemanningen met dit monster de ruimte in. Vier mannen waagden zich er twee keer aan. Bij de lancering beukte de Saturn V op de aarde met 3,4 miljoen kg stuwkracht – gelijk aan 160 miljoen pk ! – en had 11 seconden nodig om los te komen van het lanceerplatform.
Een 3 miljoen liter aan brandstof zou worden meegenomen die in 12 minuten al op was !?
De claim dat deze 3 trap raket snelheden kon halen van 40.000 km/h met bemanning erin is technisch niet haalbaar. Mensen die in zulk soort gevaartes opstijgen kunnen dit niet uithouden qua stress.
We gaan verder met de NASA claims;
Bovenop de Saturnus V-raket werd de Apollo bevestigd. Deze bestond uit drie componenten:
01) De servicemodule 02) De commandomodule 03) De maanmodule.
De servicemodule(CSM) leverde energie, aandrijving en opslag voor de commandomodule. De servicemodule was rond, 7,5 meter lang en 3,9 meter in doorsnede. De servicemodule bevatte brandstoftanks en zuurstof/waterstof tanks en bevatte ook de brandstofcellen die de energie leverden voor het gedeelte waar de bemanning verbleef. Het grootste deel van de missie waren de servicemodule en de commandomodule aan elkaar gekoppeld. De unit werd dan wel vaker de commando-servicemodule genoemd.
De commandomodule was de plek waar de astronauten verbleven. Deze module had een doorsnede van 3,9 meter op het grootste vlak en was 3,2 meter lang. De module had 6 m3 meter ruimte waar de astronauten konden bewegen. De commandomodule was het enige deel van de Apollo dat naar de Aarde terugkeerde(en de 1ste trap stuwraket van 45 meter lengte). De commandomodule kwam met het hitteschild naar voren de atmosfeer in. Hierdoor werden de astronauten beschermd tegen de hoge temperaturen die tijdens de afdaling ontstonden.
Op het moment dat de missie de Maan naderde werd de commandomodule losgekoppeld van de maanmodule. Eén astronaut bleef aan boord van de commandomodule en draaide rondjes om de Maan. De twee andere astronauten daalden in de maanmodule af naar het oppervlak van de Maan.
De maanmodule was 7 meter lang en had een doorsnede van 4 meter. De maanmodule was opgedeeld in twee secties: de bovenste trap en de onderste trap. Het bovenste gedeelte bracht de astronauten, de uitrusting en een motor om op te stijgen. Het onderste gedeelte bevatte het landingsgestel, experimenten voor aan het maanoppervlak en een motor om af te kunnen dalen naar de Maan. Aan het einde van de missie werd dit gedeelte als een soort van lanceerplatform gebruikt en bleef achter op de Maan. Het bovenste gedeelte keerde terug naar de commandomodule en werd weer afgestoten nadat de astronauten weer allemaal in de commandomodule waren.
Tijdens de Apollo 13-missie in april 1970 werd de maanmodule tijdelijk als een reddingsboot gebruikt voor de astronauten. Dit moest nadat een explosie de commandomodule en de servicemodule had beschadigd. Alle drie de astronauten keerden veilig terug naar de Aarde.
Tegenwoordig worden alle commandomodules in verschillende musea tentoongesteld. De onderste delen van de maanmodules staan allemaal nog op hun respectievelijke landingsplaatsen. De bovenste delen sloegen opzettelijk te pletter op de Maan of werden in een baan om de Zon gebracht. De enige uitzondering is de maanmodule van de Apollo 13. Deze was nodig om de astronauten terug naar de Aarde te brengen. Deze maanmodule verbrandde tijdens de afdaling in de atmosfeer van de Aarde.
Rara…..hoe kan de commandomodule die op 15 kilometer hoogte zou zijn van de maan zijn rondjes gaan doen? Hoe kan de maanmodule opstijgen en zich weer verbinden met de commandomodule die zich voortbeweegt in de ruimte op 15 km hoogte en met een snelheid van ?
Iemand probeerde dit mij uit te leggen in 2019….een hij schreef mij het volgende ; In een lage baan, zoals die van Apollo, is de baansnelheid rond de maan ongeveer 1,6 km/s. Dat is dus de snelheid waarmee zowel de Commando Module als de Maanlander zich verplaatsten. Hun snelheid ten opzichte van elkaar was 0 km/s toen ze contact maakten 😉
De rechterkant van de Saturnus V raket is waar de zogenaamde astronauten zouden gaan plaatsnemen.
